از یه جایی به بعد…
به همه چیز و همه کس بی اعتنا می شی،
دیگه نه از کسی می رنجی،
نه به عشق کسی دل می بندی.
از یه جایی به بعد…
مرض چک کردن موبایل ات خوب می شه،
حتی یه وقتایی یادت میره گوشی داری،
دیگه دلشوره نداری که موبایلتو جا بذاری یا پیامکی بی جواب بمونه.
از یه جایی به بعد…
دیگه دوست نداری هیچکس رو به خلوت خودت راه بــِـدی حتی اگه تنهایی کلافه ات کرده باشه.
از یه جایی به بعد…
باور می کنی کسی برای تنها نموندنِ تو نمیاد،
اگه کسی میاد برای تنها نبودنِ خودشه.
از یه جایی به بعد…
وقتی کسی بهت می گه دوستت داره، لبخند می زنی و ازش فاصله می گیری.
از یه جایی به بعد…
دیگه گریه نمی کنی،
فقط یه بغض همیشگی هست که بهش عادت می کنی.
از یه جایی به بعد…
هر روز دلت برای یه آغوش امن تنگ می شه،
اما دیگه به هیچ آغوشی فکر نمی کنی.
از یه جایی به بعد…
دیگه حرفی برای گفتن نداری،
ساکت بودن رو به خیلی حرفها ترجیح میدی،
میری تو لاک خودت.
از یه جایی به بعد…
از اینکه دوستت داشته باشن می ترسی،
چون جای دوست داشته شدن ها توی تن و قلب و فکرت می سوزه.
از یه جایی به بعد…
فقط یک حس داری، حس بی تفاوتی.
نه از دوست داشته شدن خوشحال می شی…
نه دوست داشته نشدن ناراحتت می کنه.
از یه جایی به بعد…
توی هیجان انگیزترین لحظه ها هم فقط نگاه می کنی و تنها سکوت ميکني.
از یه جایی به بعد...
میرسی به نقطه ای که من الان ایستادم.

روز بزرگداشت خواجه نصیر الدین طوسی و روز مهندس بر تمامی مهندس ها مبارک باد . به امید پیشرفت روز افزون کشور عزیزمان ایران .

زندگی یک بازی بی داور استزندگی یک اول بی آخر است 

خنده را معنای سرمستی مدان

آنکه می خندد غمش بی انتهاست.......

یه سری ها عاشق میشن و به عشقشون میرسن ...

یه سری ها هم  عاشق میشن و به دلایلی به اون کسی که دوسش دارن نمیرسن ...

یه سری ها هم یواشکی عاشق میشن یواشکی عشق میورزن یواشکی یکیو دوست دارن...

اما من به یک چیز معتقدم:
 

دو خط موازی هیچوقت به هم نمی رسن، قبول ! اما این دلیل نمی شه همدیگرو دوست نداشته باشن ... 

  روز عشق پارسیان رو به همه ی شما دوستای عزیزم تبریک میگم

          با آرزوی بهترین ها...

ما در سالن غذاخوری دانشگاهی در آلمان هستیم. یک دانشجوی دختر با موهای قرمز که از چهره‌اش پیداست آلمانی است، سینی غذایش را تحویل می‌گیرد و سر میز می‌نشیند. سپس یادش می‌افتد که کارد و چنگال برنداشته، و ...
بلند می‌شود تا آنها را بیاورد. وقتی برمی‌گردد، با شگفتی مشاهده می‌کند که یک مرد سیاه‌پوست، احتمالا اهل ناف آفریقا (با توجه به قیافه‌اش)، آنجا نشسته و مشغول خوردن از ظرف غذای اوست!

بلافاصله پس از دیدن این صحنه، زن جوان سرگشتگی و عصبانیت را در وجود خودش احساس می‌کند. اما به‌سرعت افکارش را تغییر می‌دهد و فرض را بر این می‌گیرد که مرد آفریقایی با آداب اروپا در زمینه ی اموال شخصی و حریم خصوصی آشنا نیست. او حتی این را هم در نظر می‌گیرد که شاید مرد جوان پول کافی برای خرید وعده ی غذایی‌اش را ندارد. در هر حال، تصمیم می‌گیرد جلوی مرد جوان بنشیند و با حالتی دوستانه به او لبخند بزند. جوان آفریقایی نیز با لبخندی شادمانه به او پاسخ می‌دهد.
دختر اروپایی سعی می‌کند کاری کند؛ این‌که غذایش را با نهایت لذت و ادب با مرد سیاه سهیم شود. به این ترتیب، مرد سالاد را می‌خورد، زن سوپ را، هر کدام بخشی از تاس کباب را برمی‌دارند، و یکی از آنها ماست را می‌خورد و دیگری پای میوه را. همه ی این کارها همراه با لبخندهای دوستانه است؛ مرد با کمرویی و زن راحت، دلگرم‌کننده و با مهربانی لبخند می‌زنند.
آنها ناهارشان را تمام می‌کنند. زن اروپایی بلند می‌شود تا قهوه بیاورد. و اینجاست که پشت سر مرد سیاه‌پوست، کاپشن خودش را آویزان روی صندلی پشتی می‌بیند، و ظرف غذایش را که دست‌نخورده روی میز مانده است.

توضیح پائولوکوئلیو:
من این داستان زیبا را به همه ی کسانی تقدیم می‌کنم که در برابر دیگران با ترس و احتیاط رفتار می‌کنند و آنها را افرادی پایین‌مرتبه می‌دانند. داستان را به همه ی این آدم‌ها تقدیم می‌کنم که با وجود نیت‌های خوبشان، دیگران را از بالا نگاه می‌کنند و نسبت به آنها احساس سَروَری دارند.

چقدر خوب است که همه ی ما خودمان را از پیش‌داوری‌ها رها کنیم، وگرنه احتمال دارد مثل احمق‌ها رفتار کنیم؛ مثل دختر بیچاره ی اروپایی که فکر می‌کرد در بالاترین نقطه ی تمدن است، در حالی که آفریقاییِ دانش‌آموخته به او اجازه داد از غذایش بخورد، و هم‌زمان می‌اندیشید: «این اروپایی‌ها عجب خُل‌هایی هستند!»

منبع: وبلاگ شخصی پائولوکوئلیو